Deze vraag werd mij een aantal maanden geleden voorgehouden. Ik mocht twee weken over het antwoord nadenken. En daarna? Daarna zei ik mijn baan op…

Er gaat een rollercoaster aan gebeurtenissen vooraf aan het feit dat mij dit überhaupt gevraagd werd. Ik schrijf het op om het een plek te geven maar ook omdat mij het gevoel bekruipt dat er zoveel meer mensen met dezelfde vragen en twijfels rondlopen; is dit het? Ben ik gelukkig met wat ik doe?

Begin van een succesvolle carrière 

(Maart 2008) Zeven jaar geleden begon ik zonder enig zicht op een meerjarenplan aan mijn loopbaan bij Unilever. Salessupport medewerker, for the time being. Ik heb immers een communicatiestudie gedaan waar ik toch echt wat mee wilde gaan doen.

Wat een machtig en mooi bedrijf, mooie merken, open communicatie, ontzettende lieve en gezellige collega’s en waardering. Al snel wil ik niet meer weg.
Het kriebelt echter wel om meer uit mijzelf te halen. Alles wat op mijn pad komt pak ik met beide handen aan, Deborah zegt (toch) nooit nee. Studeren doe ik in de avond.

(December 2012) En ja wel, na bijna 5 jaar jaar krijg ik de kans om door te groeien naar een mooie welverdiende Trade Marketing rol. Geduld is een schone zaak zullen we maar zeggen.

Iedereen is vol vertrouwen dat ik deze baan fantastisch ga vervullen. (Ach, had ik maar de helft van dat vertrouwen in mezelf, maar daar hebben we het nog wel over).

Achteraf gezien heb ik het ook fantastisch gedaan, al zeg ik het zelf.

Succes bepaalt niet mijn geluk

Ik doe alles met plezier en opperste betrokkenheid. De uren op het werk vliegen voorbij (waarbij Martien me geregeld ’s avonds laat naar huis sommeert om te komen eten), het werk is nooit af, er zijn altijd nog wel puntjes om op de i te zetten, nee zit niet in mijn systeem.
Ik ben allover the place en werk ondertussen nog een nieuwe collega in en ontferm me over de volgende stagiaire. Maar altijd is daar die twijfel, doe ik het wel goed? Hoe lang kan ik dit volhouden?

(November 2013) Inmiddels is de teamsamenstelling (vrijwillig & onvrijwillig) veranderd en is er een ommezwaai in de bedrijfscultuur te bespeuren. Dit heeft veel impact op mij, besef ik later. Ik raak in een negatieve mindflow in combinatie met een te hoge werkdruk.
Dit resulteert in die zelfde lange werkdagen, meer twijfel aan mijzelf, slapeloze nachten, Martien die het moet ontgelden zonder enige reden en continue het gevoel dat ik iets ben vergeten of niet goed heb gedaan.

Stress. Ik laat het vooral aan niemand merken en blijf even vriendelijk lachen. Maar soms, heel soms verstop ik me achter mijn beeldscherm om te vechten tegen opkomende tranen.

Ik heb voor mezelf gefaald

(Januari 2014) ik meld mijzelf welgeteld één dag ziek om na te denken:
‘Waarom kan ik dit niet volhouden en anderen wel?’
‘Wat doe ik verkeerd?’
Ik heb voor mezelf gefaald. Falen. Dat háát ik.

De dag is voorbij en het is tijd om mezelf te herpakken, want er ligt nog veel te veel werk. Falen doe ik gewoon niet aan. Punt. Volgens Martien moet ik op dat moment mijn baan opzeggen.

Ik doe het niet.

In mijn volgende blog lees je hoe ik een jaar later tóch ontslag nam: http://www.ditisgeenblog.nl/2015/03/ik-neem-ontslag/