[Spoiler Alert] Dit bericht gaat over kinderen; je kan nu nog afhaken.
Iedereen die mij een klein beetje kent zal denken; kinderen? Deborah? Ja, die twee woorden naast elkaar kloppen al niet op papier, laat staan in het echte leven.
Vaak beginnen ze ook gewoon te huilen. En dan kíjk ik alleen maar. Het zit vast in mij aura en dat voelen ze. Ik weet gewoon niet wat ik tegen ze moeten zeggen, wat ze wel of niet mogen eten/drinken, wanneer het ja of nee is en of ze me überhaupt begrijpen of leuk vinden (daar heb je die goedkeuring van anderen weer). En dan heb ik het over kinderen in de breedste zin van het woord: van 0-18 jaar. Of soms ouder.

Maar vandaag… vandaag niet. Eén levend wezen op deze aardbol van ongeveer 80cm hoog krijgt vandaag mijn onverdeelde aandacht. Krijgen ja, want als hij het niet krijgt, dan eist hij deze toch gewoon op.
17 maanden geleden kwam Roan ter wereld en werd Tante Baba een feit. Baba betekent overigens niet per definitie Deborah. Kan ook zijn papa, opa, broer of afval. Want afval is ook BaBah.

Mijn broer, de vader van deze 80cm hoge wervelvind, moet op cursus. Gezien zijn zus toch niets te doen heeft, kan zij wel oppassen voor een paar uurtjes. Hier wint mijn verstand het nooit van mijn hart. Alleen al bij de gedachte dat ik achter hem aan kan rennen om een kusje te geven, wat hij natuurlijk weigert, ben ik aan boord.
Tot mijn broer om 8.30u de deur achter zich dicht trekt. Ik kijk Roan aan, hij mij. We zijn nu echt op elkaar aangewezen. Je voelt de spanning, right?

Baaabaaaaa, baaaaabaaaaa, baaaaabaaaaaa….
Inderdaad geen Deborah maar papa, papa, papa. Oh shit. Afleiding; ik gooi met ballen, race met auto’s en geef hem een bezem (nee, niet uit wanhoop, hij houdt gewoon van een schone vloer). Met een beetje geluk vergeet hij binnen no time dat zijn vader er überhaupt was vandaag. Gelukkig heeft Roan de spanningsboog van een goudvis.

Drie uur later heb ik op de grond gelegen, rondjes gerend, gedanst, gelachen, is er over me heen geklommen en heb ik mijn neefje overal laten spelen waar hij normaal niet mag komen. Daar zijn tantes nou eenmaal voor.

Maar we hebben ook op de bank gezeten. Hij naast mij of op schoot en met zijn kleine handjes klautert hij het liefst over me heen mijn telefoon in. We luisteren George Ezra, voor de 160 miljoenste keer en hij ‘zingt’ fanatiek mee…ooooeehhh….oeeeehhhh. Ik ben gehersenspoeld en droom alleen nog maar over Budapest maar de tijd is voorbij gevlogen  en er is wonder boven wonder niemand gewond geraakt.

Nu ben ik weer heerlijk in mijn stille, opgeruimde, kindvrije huis en dat houden we ook zo. En nu even de liga uit mijn haar peuteren.