(Januari 2014) Na een jaar bikkelen, vallen en weer opstaan in een nieuwe functie en een veranderende omgeving zie ik het even niet meer zitten. Die totale breakdown van één dag die ik had (zie vorige blog) was voor mij het punt om het roer om te gooien en te stoppen met constant maar doorgaan in de 10e versnelling.

Zelf de druk verminderen

Vaker nee zeggen staat voorop. Een vaardigheid die ik niet helemaal onder de knie heb en mij veel extra werk oplevert.
Nee is ook gewoon een antwoord, hoe onnatuurlijk dat soms ook voelt, maar er wordt wel naar geluisterd. Soms dan.

Ten tweede meer vertrouwen in mijn eigen oordeel. Bij aanvang van mijn nieuwe baan werd mij het volste vertrouwen toegezegd met de kanttekening dat ik dat ook in mezelf moest hebben.‘Ik heb een goed stel hersens anders had ik hier niet gezeten’, zeg ik elke dag tegen mezelf.
Mijn zelfvertrouwen krijgt een boost doordat ik vertrouwd raak met het werk wat ik oplever en door de jaren heen een bak aan kennis en ervaring heb opgedaan.

En last but not least, die laptop en telefoon van de zaak sluit ik einde van de dag (én in het weekend) op, op kantoor . Mits je voor 24uur per dag bereikbaar zijn wordt betaald is dat waar ze horen te zijn.
Echt, dat mailtje dat staat morgen ook nog in je inbox en het bedrijf gaat niet ten onder als jij je mail niet direct om 22.00uur beantwoord. Sterker nog, als je soms mailtjes NIET beantwoordt lijkt het probleem zich vanzelf op te lossen. De tijdsbesparing alleen al!

Minder stress maar minder gelukkig

(Somewhere in between…) Mijn vertrouwen in mijn professionele kunnen is terug. Wat ontbreekt is positieve energie. Iedere dag jezelf overtuigen dat je het zo getroffen hebt met je goede baan in combinatie met de cultuurverandering binnen Unilever van ‘Wij’ naar ‘Ik, ik, ik’ voelt oncomfortabel.

Ik voel me ongelukkig in hoe ik mij moet gedragen om in het ‘spel’ te blijven. De winnaars zijn vaak diegene die het hardst roepen en het minst uitvoeren. Zo ben ik niet. Ik word graag gewaardeerd om mijn vaardigheden en de fijne collega die ik ben, niet om hoeveel bakjes koffie ik doe met mensen die boven mij staan op de salarisschaal. De politiek is er niets bij.
Misschien ben ik wel te simpel of te eerlijk voor dit ‘harde’ bedrijfsleven.

Waarom ben ik niet belangrijk? 

(September 2014) Ik ben boos. Boos op dat waar wij zo hard voor gewerkt hebben weg is, boos op de cultuur waar de bewijsdrang het fatsoen verdrukt en boos omdat de werkdruk wéér buiten de perken raakt en ik niet gehoord word als ik het aangeef.

Waarom luistert niemand? Waarom ziet niemand wat er aan de hand is? Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik schakel objectieve hulp in, een vertrouwenspersoon. Praktische adviezen krijg ik niet, er wordt mij een spiegel voorgehouden: ‘Waarom ben je niet belangrijk?’ Natuurlijk is het eerste antwoord wat in je opkomt: ‘Ik ben wel belangrijk, verdomme!’  Het probleem is dat ik mij er niet naar gedraag. In mijn hoofd altijd bezig met de ander zijn welzijn én goedkeuring.
Blijkt dat ik dat al van jongs af aan doe…

Na twee maanden ben ik continue in tweestrijd met mezelf. Mijn kont in de krib gooien tegen alles wat verandert, is geen optie. Ik moet het accepteren of… dat wat mij ongelukkig maakt de rug toe keren? Ik kan toch mijn baan niet ‘zomaar’ opzeggen?

Als het je niet gelukkig maakt, doe het dan niet!

Wat er wordt verwacht van de maatschappij is school –> studeren -> werken -> pensioen -> einde (om het even grof te schetsen), is de stroom waarin ik mij bevind; pracht van een koophuis, vaste baan, perfecte relatie, goed salaris, lekker uiteten en veel op vakantie. Niks om over te klagen, toch? Mijn ouders zien mij hier tot mijn pensioen wel zitten.

Niet lullen maar poetsen is het motto, zo is het leven nou eenmaal. Gewoon doorgaan dus? Ik raak spontaan overspannen bij de gedachte.

Bingo! De keuze is duidelijk. Ik moet stoppen met doorgaan omdat ik anders overspannen, of erger, met een burn-out thuis zit.
Met pijn in mijn hart maar ook opluchting besluit ik dat mijn persoonlijk succes en geluk belangrijker zijn dan wat andere van mij vinden. Ik neem ontslag!

De compleet overweldigende positieve lading energie en moed die deze beslissing mij geeft, maakt dat het de juiste is. Ik heb niet opgegeven, ik heb geluisterd. Geluisterd naar mezelf en niet naar wat andere er van (zouden kunnen) denken.

Ik weet niet wat de toekomst mij brengt. Ik geef mezelf bij deze toestemming om opnieuw te ontdekken, proberen, genieten en te falen.