Vandaag precies twee jaar geleden overleed onze ‘kleine’ oma op 86 jarige leeftijd. Heel natuurlijk en op een keurige leeftijd. Maar voor oma was het nog lang niet genoeg. En voor ons ook niet.

Herinneringen en gemis komen vaak op onverwachte momenten. Dat kan zij bij het zien van een random oma op tv of door een bepaalde geur. Vandaag vind ik geen moment om treurig te zijn maar om de kleurrijke en absurde momenten die ik als kleindochter met haar beleefde te delen.

Want zeg nou zelf; oma’s zijn toch awesome?

Onderstaande heb ik voorgedragen op haar crematie op vrijdag 5 april 2013.

De grote avonturen van een kleine oma

Daar sta je dan als 12 jarige, midden op Utrecht Centraal station; net genoeg tijd om twee koffers, handbagage en een oma in de juiste trein te krijgen: op naar Berlijn! Tien uur lang treinen om te zien waar oma geboren en getogen is.

We bezoeken monumenten, oude bekenden en familie. Als souvenir krijg ik een potlood, gum en liniaal met afbeeldingen van de muur en de Brandenburger toren. Die liniaal, die ligt nog steeds op mijn bureau.

Voor onze tweede week vol avontuur worden we opgehaald door een man in een grote oude, stinkende Mercedes. We gaan naar Hans en Sigrid waar we in de yoga zaal onder het huis mogen slapen. Heel strategisch plaats ik oma in de ene hoek en mijn stretcher in de meest verre andere hoek. Eindelijk een nachtje zonder het gesnurk van.. ooh nee hè; deze lege ruimte galmt enorm! Een formule-één wagen op volle toeren is er niets bij….

Dit was de eerste van vele avonturen die nog volgen. Want zo gehaaid als oma is kreeg ze natuurlijk alles voor elkaar wat ze wilde. Zo werd ik op mijn 15e overdonderd met de vraag, of was het een mededeling, dat ze zo graag nog eens op vakantie zou willen. Want ja, ze werd al oud dus het kon zomaar de laatste keer zijn…ja, natuurlijk oma, maar ik breng wel oordoppen mee!

Zo geschiedde; oma en ik weer op avontuur dit maal naar de Spaanse zon. Uiteraard belandde wij bij het enige restaurant met een dikke Duitse eigenaar. Hij vond het wel wat zo’n omaatje met kleindochter op pad. Wij vonden hem maar niets. Oma vond die Duitse mannen volgens mij helemaal maar niets.

Big Thunder Mountain
Dat brengt mij bij het volgende tripje onder het mom van ‘ik zou zo graag nog eens…’ naar Euro Disney willen! Ja, natuurlijk oma. Dat willen je kleindochters ook wel! En zo offerde Myranda en ik ons zelf op. Uiteraard moest ze wel mee in de Big Thunder Mountain, die gaat niet over de kop dus dat kan best. Heel even dacht ik dat wij een vroegtijdige hartstilstand op ons geweten zouden hebben. De Space Mountain mocht ze daarom van een afstandje beleven en op de tassen passen. Oma zit wel lekker in het zonnetje daar, ze ziet het toch niet als we nog een keer gaan!

Na genoeg adrenaline voor Myranda en mij en zon voor oma gingen we op souvenir jacht. Je kent het wel, shop in, shop uit. Maar wat heeft dat met die Duitse mannen te maken denk je? Juist helemaal niets. Nee hoor, oma ziet veel liever die man die je alleen kunt zien in het donker als hij lacht, zwart als de nacht, groot als een beer maar hij heeft van die mooie, grote zachte handen! En hij is zo vriendelijk. Ja, natuurlijk oma!

1-2-3-4 Curacao
Wij weten nu wel waarom ze maar liefst vier keer naar Curaçao is geweest. Oma was gek op de bewoners daar. En de bewoners op haar!

Het Caraïbisch ritme was niet helemaal aan haar besteed. Het tripje naar Curaçao samen met mijn broer heeft haar geduld aardig op de proef gesteld. Lig je net lekker op je strandbedje? Na 5 minuten is oma het strand wel zat, jurk aan, tas op schoot…en Wes? Die neemt nog even een duik om te snorkelen. Oma die wacht maar even!

Oma was ook de oudste bezoekster van Klein Curaçao, een onbewoond eilandje welke alleen met de boot te bereiken is. Geen pier om aan te meren. Nee, oma moest maar gewoon over de rand heen stappen, zich in de armen van een paar sterke mannen laten vallen en laten vervoeren naar de kust. Dat ging goed…
Veilig en wel op de boot voor de terugweg hebben we oma in een plasticstoel gestationeerd. Maar ja, op zee heb je weleens last van golven. Hoppaaa daar gaat oma, met stoel en al glijdt ze zo richting de zij-uitgang. Gelukkig konden we haar wederom van een vroegtijdig h
eengaan behoeden. Maar ze had wel in haar broek gepiest, van het lachen.

Als er iemand kon lachen om haar eigen capriolen was het oma wel. Vallen van trapjes naar het strand, vallen in huis, vallen op straat. Het werd wel een beetje haar handelsmerk. Je zou denken dat oma altijd dronken was als je haar zo van links naar rechts voorbij zag zwieren.

Maar oma dronken? Nee dat was ze nooit. Want in de cocktail bij Pampus zat helemaal geen alcohol! We hadden haar gewoon stiekem een alcoholvrije gegeven. (ja, natuurlijk oma!) Maar dat mocht de pret niet drukken; de charmante, ietwat homofiele, Antiliaanse ober deed oma in katzwijm vallen.

Oma weet raad

Oma’s advies zou zijn om twee rode wijntjes per dag te drinken. Met dit als nobel streven hoop ik dat wij net zo’n lang, liefdevol, enerverend en eigenwijs leven mogen leiden als onze oma.